Poetry

വാക്കു തൊടുമ്പോൾ ഓർമയുടെ അടരുകൾ ഉരിഞ്ഞുരിഞ്ഞുവരുന്ന മാന്ത്രികതയുണ്ട് റഫീക്കിന്റെ കവിതകൾക്ക്. ഓർമ എന്ന വാക്ക് ചെന്നുവീഴാനിടയുള്ള ഗൃഹാതുരതയുടെ പഞ്ഞിക്കെട്ടുകളിലേക്കല്ല ആ കവിതയുടെ പോക്കുവരവുകൾ. കാൽപ്പനികതയുടെ കുത്തൊഴുക്കിലേക്കു ചെന്നുപതിക്കും മുമ്പേ, പിടിച്ച ഇടത്തുനിൽക്കാതെ അത് കുതറി സ്വന്തം വഴിക്കു പായുന്നു. കണ്ടുകണ്ട് പുതുമയറ്റ സാധാരണ ജീവിതത്തിന് ഭാവനയുടെ ഒരധികച്ചിറക് നൽകുന്നു. നാടും വീടും ഉറ്റവരുമെല്ലാം നിറയുന്ന ജൈവികതയുടെ ഒരാവാസവ്യവസ്ഥയായിരിക്കെത്തന്നെ, ആ കവിതകൾ ഉൻമാദത്തിന്റെയും സ്വപ്നത്തിന്റെയും കുപ്പായങ്ങൾ എടുത്തണിയുന്നു. ഒതുക്കമുള്ള, കുറുകിയ, സൂക്ഷ്മാർഥങ്ങളിലേക്ക് പടരുന്ന ജൈവികതയാണ് ഈ കവിതകളിലെ ഭാഷ.